Երեկ հյուրերս հետ ավտոբուսով գնում էի տուն։ Ես գնում էի և մտածում աշխատանքի ու վաղվա օրվա մասին: Կանգառներից մեկում մոտ չորս տարեկան փոքրիկ տղա բարձրացավ ավտոբուս նրա հետ մոտ երեսուն տարեկան մի տղամարդ է: Երեխան նստեց հայրիկի գրկին և լաց էր լինում: Ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց նրան:
Տղամարդը շատ հոգնած էր, աչքերը շատ տխուր էին, և նա շարունակ մտահոգ հայացքով նայում էր պատուհանից դուրս: Երկու կանգառ գնալուց հետո տղան արցունքներով աչքերով, հարցրեց հորը. -Հայրիկ, դու սիրո՞ւմ ես մայրիկին:
-Իհարկե, որդիս, սիրում եմ: — պատասխանեց հայրը դողացող ձայնով: Տղան, իր արցունքներն աչքերին կրկին հարցրեց հորը.
-Հայրիկ, ուրեմն ինչու՞ ես մայրիկին հողի մեջ թաղել, մենք այլևս չե՞նք տեսնի նրան: Ավտոբուսի մարդիկ լռեցին և նայեցին տղամարդուն:
Եվ հետո տղամարդու աչքերը արցունքներ լցվեցին, նա ամուր գրկեց որդուն և, թաքցնելով արցունքները մարդկանցից, ոչինչ չասաց:Դաժան բանն է կյանքը: Փայփայեք միմյանց, հոգ տարեք միմյանց մասին: Գնահատեք միասին ապրած ամեն մի վայրկյանը, քանի որ ամեն մի վայրկյանը շատ թանկ է և ինչ֊որ բան կորցնելու դեպքում, այն այլևս չի վերադառնա։
